Silvia Costa
Silvia Costa, afkomstig uit Treviso, studeerde beeldende kunst en theater aan de IUAV-universiteit van Venetië. In 2006 speelde ze de hoofdrol in Hey Girl! geproduceerd door het Societas Raffaello Sanzio theatergezelschap opgericht door Romeo Castellucci. Tot 2019 zal ze als actrice en artistiek medewerkster deelnemen aan de meeste van zijn voorstellingen.
Ze werkt ook aan haar eigen artistieke projecten en ontwikkelt sinds 2007 een visueel en poëtisch theater, geïnspireerd door haar reflectie over de beelden, hun betekenis en hun macht over toeschouwers. Als auteur, regisseuse, performer en decorontwerpster is Silvia Costa een proteïsche kunstenares die uiteenlopende esthetische domeinen gebruikt om haar theatrale aanpak te bevorderen. Haar werk wordt regelmatig gepresenteerd op grote Italiaanse en internationale festivals. In 2016 presenteerde ze Poil de Carotte, bewerkt naar de roman van Jules Renard in het Théâtre des Amandiers, en in 2018 Dans le pays d'hiver, bewerkt naar Dialogues avec Leuco van Cesare Pavese in het MC93 in Bobigny. Haar werk wordt ook elders in Europa opgevoerd, onder andere in het Landestheater in Bregenz in 2019 met Wry smile Dry snik geïnspireerd op Beckett's toneelstuk Comédie, in het Residenztheater in München met Mémoire de fille gebaseerd op een boek van Annie Ernaux, en in De Singel, het internationale kunstencentrum van Vlaanderen, met La femme au Marteau. Ze was ‘associate artist’ van het Théâtre dell'Arte op de Triënnale van Milaan van 2017 tot 2019 en van het Centre Dramatique National d'Angers in 2019. Sinds 2020 is ze lid van het multidisciplinaire ensemble Comédie de Valence.
VOORSTELLINGEN
Een creatief en interactief project dat de familiebanden onderzoekt en huldigt en is opgevat als een gedeelde, collectieve onderneming. Dit project van de Italiaanse kunstenares Silvia Costa richt zich meer op het proces dan op het resultaat en laat zien hoe vier generaties van een familie een opdracht samen uitvoeren. Een overgrootmoeder, een grootmoeder, een moeder en een zoon staan voor een leeg doek. Ze hebben genoeg kleuren, penselen en potloden.