On Solitude

Met enkel zijn viola da gamba en zijn stem geeft Thomas Baeté een persoonlijke kijk op het thema eenzaamheid in de muziek.

Doorheen de geschiedenis hebben kunstenaars altijd een intense en dubbele band gehad met eenzaamheid. Ze voelen zich aangetrokken tot de inspiratie en concentratie die eenzaamheid kan teweegbrengen, maar zijn ook bang voor gevoelens van uitsluiting en depressie. Muzikanten in het bijzonder staan in een spreidstand tussen de eenzame uren van studeren en onderweg zijn en hun behoefte aan het intense contact met publiek en medespelers.  

Voor de twaalfde-eeuwse troubadour is de afwezigheid van zijn geliefde de kern van zijn kunst. Barokcomponist Henry Purcell werd zo begeesterd door het gedicht O Solitude van Katherine Philips, dat hij één van zijn betoverendste composities op deze woorden schreef. In diezelfde periode liet M. de Sainte-Colombe een hut bouwen in een moerbeiboom om gamba te kunnen spelen, ver weg van het drukke Parijse leven. Voor de Franse chansonnière Barbara, net als voor Aristoteles, was eenzaamheid een ziekte, een vloek die als een ongewenste gast opeens voor je deur kan staan. 

Ik hoop dat de luisteraar door deze muziek en teksten zijn eenzaamheid kan omarmen - terwijl ik de gamba omarm - en we ons zo, o ironie, verbonden kunnen voelen.